دوربين مدار بسته فروش قیمت خرید و نصب دوربين مداربسته cnb

نصب دوربین مدار بسته آسانسور

محیط بالای کابین آسانسور به علت وجود موتورها، رله ها، سوئیچ ها و مدارهای الکترونیکی به شدت نویزی است. یکی از ویژگی های فیبر نوری عدم نویزپذیری آن است و به همین دلیل می توان از فیبر نوری برای انتقال بدون نویز سیگنال ویدئو از کابین آسانسور، به جعبه تقسیم و سپس از آن به نمایشگر استفاده کرد. امروزه برای حل مشکل کابل کشی و محیط نویزی بالای کابین آسانسور، استفاده از سیستم های انتقال بی سیم تحت پروتکل های ۸۰۲٫۱۱ به عنوان جایگزین کابل کواکسیال، زوج تأیید شده و فیبر نوری مطرح شده است. فهرست تجهیزات لازم برای این سیستم آنالوگ در آسانسورها و راهرو در جدول ۹-۱ گردآوری شده است.

سطح روشنایی فضای داخل کابین در اثر باز و بسته شدن درب آسانسور تغییر می کند. از این رو برای جلوگیری از تأثیر تغییرات سطح روشنایی بر کیفیت ویدئو باید از لنزهایی با دریچه دیافراگم خودکار یا دستی و یا شاتر الکترونیکی استفاده شود. میدان دید افقی لنزی با فاصله کانونی ۳٫۵ میلی متر روی حسگر ۱٫۲ اینچی، ۱۰۴ درجه است. میدان دید افقی همین لنز با فاصله کانونی ۲٫۸ و ۲٫۲ میلی متر روی حسگرهای ۱٫۳ و ۱٫۴ اینچی به ترتیب ۹۶ و ۹۳ درجه است. برای داشتن میدان دید ۶۰ درجه (مناسب برای پوشش راهروی منتهی به آسانسورها) باید از لنزی با فاصله کانونی ۸ میلی متر و حسگر ۱٫۲ اینچی،و یا لنزی با فاصله کانونی ۶ میلی متر و حسگر ۱٫۳ اینچی استفاده شود. تعیین ابعاد نمایشگرهای داخل راهرو تحت تأثیر ابعاد راهرو فاصله افراد از آنها و طریقه نصب روی پایه نگهدارنده قرار دارد و قطر آنها باید به اندازه ای بزرگ (۱۷ تا ۲۳ اینچ) باشد که تصویر چهره و رفتار افراد داخل آسانسور به راحتی قابل تشخیص باشد. وضوح تصویر نمایشگرهای داخل اتاق کنترل باید بالا باشد و به همین دلیل از این رو استفاده از نمایشگرهای لامپی یا LED با قطر ۹ یا ۱۵ اینچ توصیه می شود. دستگاه دی وی آر با ۴ کانال برای ضبط و مدیریت ویدئوی دوربین های آسانسور استفاده می شود و چاپگر داخل اتاق کنترل با ذکر تاریخ، زمان و نام دوربین، یک نسخه چاپی قابل استناد در دادگاه ها تولید می کند.

فهرست سوالات و نکات مهم در طراحی سیستم ویدئوی حفاظتی آسانسور

در طراحی هر نوع سیستم ویدئوی حفاظتی آسانسور برای به حداکثر رساندن جلوگیری از وقوع جرم باید به نکات و سوالات زیر توجه گردد:

ـ دوربین مدار بسته کابین آسانسور باید به شیوه روکار نصب شود یا به صورت توکار باشد؟ توصیه می شود از دوربین روکار با برچسب هشداردهنده استفاده شود تا افرادی که قصد عمل مجرمانه دارند دچار اضطراب شوند.

ـ عدم آگاهی مجرم از تحت نظر بودن تنها مزیت استفاده از دوربین توکار یا مخفی است و در نتیجه افزایش احتمال دستگیری وی توسط نگهبانان را در پی دارد.

ـ برخی از مسافرین از وجود دوربین توکار یا مخفی دچار اضطراب می شوند. به همین دلیل استفاده از این نوع دوربین ها ممکن است تأثیرگذاری کمتری داشته باشد.

ـ میدان دید دوربین داخل کابین آسانسور باید از نوع باز باشد. بهترین سیستم ها دارای میدان دید افقی ۹۰درجه و میدان عمودی ۷۰درجه هستند. زاویه دوربین نسبت به دیوارهای کابین و سقف باید ۴۵درجنه باشد.

ـ نباید هیچ نقطه کوری در کابین آسانسور باشد.

ـ محفظه نگهدارنده دوربین باید از نوع ضدخرابکاری و ضددستکاری باشد.

ـ روشنایی داخل آسانسور باید برای استفاده از انواع حسگرهای استاندارد CCD یا CMOS مناسب باشد.

ـ آیا برای افزایش امنیت اجازه نصب نمایشگر در هر طبقه وجود دارد؟ در اکثر سیستم های این چنینی، از یک نمایشگر در راهروی منتهی به آسانسور و اتاق کنترل استفاده می شود.

ـ توصیه می شود ویدئو دوربین ها به صورت پیوسته ضبط شود.

نصب دوربین مدار بسته آسانسور

ضروری ترین ویژگی سیستم ویدئویی حفاظتی داخل آسانسور مشاهده تمام فضای داخل آن است. از طرف دیگر ویدئوی ضبط شده باید کیفیت و وضوح تصویر بالایی برای تشخیص چهره افراد داشته باشد.

تمام فضای داخل آسانسور با استفاده از دوربینی با میدان دید باز و محفظه نگهدارنده مناسب قابل کنترل است. ویدئوی این دوربین برای نمایش زنده به اتاق کنترل، اتاق مدیر و راهرو منتقل می شود و افرادی که قصد سوار شدن به آسانسور را دارند از وضعیت داخل کابین آسانسور از طریق مشاهده ویدئو در نمایشگر نصب شده در راهرو آگاه می شوند. از طرف دیگر افراد داخل آسانسور از کنترل رفتار خود داخل آسانسور مطلع می شود.

میدان دید افقی و عمودی دوربین مدار بسته نصب شده در آسانسور باید به ترتیب ۹۰ و ۷۰ درجه باشد و محور دید آن با هر دیوار و با سقف باید زاویه ای ۴۵ درجه داشته باشد. این موقعیت هندسی باعث ایجاد پوشش کامل فضای داخل آسانسور می شود. در برخی از کاربری ها برای پنهان سازی زاویه دید دوربین از پنجره های پلاستیکی یا پلی کربناتی یک طرفه اسفاده می شود. دوربین های داخل آسانسور باید مشخصات فنی دیگری نیز داشته باشند که از جمله آنها می توان به ۱) محفظه نگهدارنده با قابلیت قفل شده، ۲) دسترسی آسان به لنز و دوربین برای تعمیر کاران، ۳) پنجره نشکن پلاستیکی و قابل جداسازی، ۴) بیرون آوردن آسان دوربین مدار بسته/لنز به منظور تعمیر و سرویس، اشاره کرد. پنجره محفظه نگهدارنده باید از آن قابل جداسازی باشد و معمولا برای ساخت آن از پلی کربنات مقاوم در برابر تغییر شکل (MAR_restance) عوامل شیمیایی و ضدخش استفاده می شود. ضخامت این پنجره ها معمولا ۶٫۳۵ میلی متر است.

ترکیب های مختلفی از مجموعه دوربین/لنز/محفظه نگهدارنده برای نصب در کابین آسانسور استفاده می شود. در این ترکیب ها قسمت عقبی محفظه نگهدارنده دوربین به گونه ای طراحی شده است که در کنج تلافی دیواره های کابین با سقف قرار بگیرد و فضای کمتری از آسانسور توسط بخش جلویی آن اشغال شود. در آسانسور باید از لنزهای زاویه باز با فاصله کانونی ۳٫۵ میلی متر برای حسگر ۱٫۲ اینچی، فاصله کانونی ۲٫۸ میلی متر برای حسگر ۱٫۳ اینچی و فاصله کانونی ۲٫۱ ملی متر برای حسگر ۱٫۴ اینچی استفاده شود. با هر یک از این ترکیب ها تقریبا زاویه افقی میدان دید دوربین ۹۰ درجه و زاویه عمودی دوربین آن ۷۵درجه می شود.

در بعضی از آسانسورها از دوربین توکار استفاده می شود. برای استفاده از چنین دوربین هایی باید ۱) از یک دوربین کوچک استفاده شود و یا ۲) لنز و بخش پردازشی و کنترلی آن از هم جدا باشد ۳) استفاده از لنز زاویه قائم است. دوربین کوچکی با ابعاد 31,75*31,75*57,17 میلی متر روی دیوار کابین آسانسور یا سقف آن طوری نصب می شود که مسافران فقط لنز آن را می بینند. دوربین های که بخش فیلمبرداری آنها از بخش پردازشی جدا است در دیوار و یا سقف کابین آسانسور نصب می شود و میدان دید آنها محدود به لنزهایی با فاصله کانونی ۲٫۸ ۲٫۵ یا ۲٫۱ میلی متر می شود. معمولا حاشیه ویدئویی سیستم هایی که دوربین های آنها از لنزهای زاویه قائم استفاده می کنند سیاه می شود. اگرچه با استفاده از سیستم هایی با وضوح تصویر بالاتر این مشکل حل می شود اما در این سیستم ها قدرت پایین تشخیص چهره مسافران یک مشکل ذاتی است. معمولا دوربین ها را برای پنهان سازی پشت دیوارهای کاذب داخل کابین آسانسور و یا تزئینات داخلی آسانسور نصب می کنند.

سیستم ویدئوی حفاظتی آنالوگ با شش دوربین برای آسانسور و راهرو

در این مثال طراحی سیستم ویدئوی حفاظتی برای کنترل داخل آسانسور و راهروی منتهی به آن بررسی می شود. در سیستم ویدئوی حفاظتی این پروژه از تجهیزات زیر استفاده شده است: ۱) یک دوربین نصب شده در هر کابین آسانسور ۲) دو دوربین در راهرو ۳) چهار کابل مخصوص انتقال ویدئو از کابین آسانسور به اتاق کنترل ۴) یک سوئیچ، چهار بخش کننده، مالتی پلکسر، ۵) چهار نمایشگر: دو نمایشگر و دو نمایشگر در راهرو ۶) یکی دی وی آر ۷) یک چاپگر

ویدئوی دوربین های داخل کابین آسانسورها توسط دو نمایشگر نصب شده در راهرو به صورت چهارتایی نمایش داده می شود و از دو نمایشگر داخل اتاق کنترل برای نمایش ویدئوی دوربین های داخل کابین آسانسورها و دو دوربین نصب شده در راهرو استفاده می شود. از دی وی آر برای ذخیره و مدیریت ویدئوی دوربین ها استفاده می شود و تهیه نسخه چاپی صحنه های مدنظر نگهبانان به وسیله چاپگر انجام می شود.

ویدئوی فضای داخل کابین آسانسورها توسط دوربین های داخل کابین آسانسور (۴٫۳٫۲٫۱) فیلمبرداری می شود و از طریق بستر انتقال به چهار بخش کننده، سوئیچ یا مالتی پلکسر ارسال می شود. سپس این ویدئوها روی نمایشگرها نمایش داده می شوند و در صورت لزوم به وسیله چاپگر یک نسخه چاپی از آنها تهیه می شود. ویدئوی دوربین ها از طریق کابل های بسیار منعطفی انتقال می یابند که مسیر حرکت آسانسور کابل کشی شده اند. نقطه شروع کابل از بالای آسانسور و انتهای آن جعبه تقسیم های نصب شده در وسط مسیر حرکت آسانسور (H5/0) است. طول کابل لازم به اندازه طول مسیر حرکت آسانسور (H) است و برای اجرای کابل کشی از کابل کواکسیال استاندارد زوج تأیید شده یا فیبر نوری استفاده می شود. برق دوربین از پریز برق VAC220 سقف کابین تامین می شود. اگرچه روش اجرای این کابل کشی برای نصاب های حرفه ای و تعمیرکاران آسانسور روش آشنایی است، اما کابل کشی این سیستم ویدئوی حفاظتی کار راحتی نیست و گروه نصاب آسانسور باید اطلاع کاملی از نحوه نصب کابل داشته باشند. از آنجایی که با هر بار حرکت آسانسور کابل باید خم شود و پیچ و تاب بخورد برای بالا بردن عمر مفید کابل باید آن را از نوع بسیار منطقی انتخاب کرد. کابل کواکسیال RG59/U پرکاربردترین کابلی است که برای این کار استفاده می شود و مشخصات فنی لازم را دارد.

ادامه مقاله در قسمت دوم